بیان مسئله: موسیقی در طول تاریخ همواره مورد توجه ایرانیان بوده و در تمام دورة های مختلف پادشاهی ایران جایگاه خود را به طور رسمی در میان حاکمان حفظ کرده است. با روی کار آمدن دودمان قاجار و تجربه نزدیک شدن ایران به غرب، تغییرات چشم گیری در زمینه های هنری به خصوص موسیقی و نگارگری پدید آمد. اما تأثیر این تحولات بر فعالیت زنان خنیاگر با ابهاماتی روبه رو است. بر همین اساس پرسش اصلی این پژوهش چیستی جایگاه اجتماعی زنان خنیاگر این دورة در میان نگاره ها و منابع مکتوب و سفرنامه ها و همچنین و چگونگی پوشش آنان به عنوان زنان خنیاگر است. همچنین چیستی ابزار آلات خنیاگری و سازهای مورد استفاده آن ها از پرسش های دیگری است که به آن پاسخ داده می شود. این پژوهش از نظر هدف بنیادی و از نظر رویکرد کیفی است که براساس داده‎های کتابخانه ای و تحلیل محتوی بصری با بهره گیری از دانش نشانه شناسی یافته های آن تحلیل و تبیین میشود. براساس یافته های این پژوهش همان گونه که مرتبه اهالی موسیقی در دوره های مختلف حکومت های ایرانی لغزان و نامطمئن بوده در دوره قاجار نیز این نگرانی پا برجا بوده و این مسئله برای زنان خنیاگر دشوارتر و بسته به نوع کار، نوازنده، رقصنده یا خواننده و مانند آن، نیز متفاوت بوده است.

مقدمه: هدف از این تحقیق بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر شاخص های پلاکتی زنان دیابتی نوع دو است.روش کار: بدین منظور 20 زن دیابتی نوع دو بصورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت نموده و به دو گروه تمرین (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. قبل و بعد از دوره آزمودنی ها پس از ناشتایی شبانه به آزمایشگاه دعوت شدند و از آنها نمونه خون به میزان 5 میلی لیتر گرفته شد. سپس در جلسه ای مجزا ویژگی های آنتروپومتریک و اکسیژن مصرفی اوج اندازه گیری شد. پروتکل تمرین استقامتی شامل فعالیت روی تردمیل به مدت 8 هفته بود (شدت: 60-75 درصد اکسیژن مصرفی اوج، مدت فعالیت: 35-50 دقیقه). برای اندازه گیری شاخص های پلاکتی از دستگاه شمارشگر سلولی و برای اندازه گیری گلوکز سرم و هموگلوبین گلیکوزیله بترتیب از روش کالریمتریک آنزیماتیک و کروماتوگرافی ستونی استفاده شد. بمنظور تجزیه و تحلیل تغییرات درون گروهی و بین گروهی بترتیب از آزمون تی مستقل و وابسته استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد پس از دوره 8 هفته ای سطوح گلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه تمرین به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.01) و همچنین بین دو گروه نیز تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0.05). شاخص های پلاکتی PCT و PLT در دو گروه تغییر معنی داری نیافت (P>0.05)؛ اما MPV و PDW در گروه تمرین به طور معنی داری کاهش و در گروه کنترل افزایش یافت (P<0.05). تغییرات MPV و PDW بین دو گروه تفاوت معنی داری را نشان داد (P<0.01).نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق می توان نتیجه گرفت که تمرین استقامتی در زنان دیابتی از طریق کنترل گلیسمیک و بهبود مورفولوژی پلاکت می تواند از بروز رویدادهای ترومبوتیک جلوگیری کند.

زمینه و هدف: دیابت یکی از عوامل مهم در بروز نارسایی کلیه و از مشخصه های این عارضه میکروآلبومینوری است. مکانیسم اصلی بروز میکروآلبومینوری چندان مشخص نیست. این مطالعه به منظور تعیین شیوع نفروپاتی دیابتی با استفاده از سنجش آلبومین ادراری در 100 بیمار دیابتی نوع 2 در بیمارستان سینای تبریز انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی 100 بیمار دیابتی نوع 2 مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان سینای تبریز که از تاریخ 1/7/83 لغایت 1/7/84 مراجعه کرده بودند، از نظر متغیرهای فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، سن، جنس، وزن، قد و نمایه توده بدنی (BMI) در بار اول مراجعه و قندخون ناشتا،HbA1c ، میزان کراتینین خون، میکروآلبومینوری و میزان حجم و کراتینین ادراری 3 بار متوالی هر 2 ماه یک بار، بررسی شدند. بیماران دارای فشارخون بالای کنترل نشده، عفونت ادراری، نارسایی قلبی و هیپرلیپیدمی از مطالعه خارج شدند. یافته ها: شیوع نفروپاتی دیابتی 36 درصد تعیین شد. همچنین در کل 3 درصد بیماران دچار ماکروآلبومینوری بودند. از نظر سنی و جنسی و متغیرهای فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و کراتینین بین دو گروه دارای نفروپاتی و عدم نفروپاتی مقایسه گردید که تفاوت آشکاری در این دو گروه وجود نداشت. از نظرBMI  بین دو جنس تفاوت آماری معنی دار وجود داشت و زنان چاق تر از مردان بودند (P<0.05). میانگین مدت ابتلا به دیابت در گروه مبتلا به نفروپاتی دیابتی 12.4±8.1 سال و در بیماران با عدم ابتلا به نفروپاتی 9.1±5.5 سال بود که اختلاف معنی داری بین دو گروه دیده شد (P<0.05). اختلاف معنی داری در مقایسه بین دو گروه از نظر HbA1c و میزان FBS در طی سه بار اندازه گیری متوالی به دست نیامد. همچنین اختلاف معنی داری بین دو گروه در مورد مصرف داروهای کنترل کننده قندخون دیده نشد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که نفروپاتی در این مطالعه در مقایسه با سایر مطالعات از شیوع بالاتری برخوردار است. اگرچه تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه نفروپاتی و فاقد نفروپاتی از نظر افزایش مقادیر قندخون ناشتا،HbA1c  و پرفشاری خون وجود نداشت.

مقدمه: پرفشارخونی یکی از بیماری های همراه با بیماری دیابت نوع 2 است که در بیشتر بیماران دیابتی نوع 2 دیده می شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر ورزش ایروبیک بر روی فشارخون زنان دیابتی نوع 2 است. روش پژوهش: تعداد 32 بیمار دیابتی نوع 2 که دارای فشارخون بالا بودند به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه ورزش ایروبیک (16 نفر) و گروه کنترل (بدون ورزش) (16 نفر). آزمودنی ها 3 روز در هفته، هر جلسه 45 تا 60 دقیقه، به مدت دو ماه ورزش ایروبیک را انجام دادند. فشارخون در آزمودنی ها قبل از شروع و بعد از اتمام تمرینات ایروبیک اندازه گیری شد. یافته ها: در پیش آزمون تفاوت معنی داری در فاکتورهای فشارخون سیستول، دیاستول و ضربان قلب بین دو گروه مشاهده نشد. آزمون t مستقل دو گروه نشان داد که در پس آزمون بین دو گروه در فشارخون سیستول (p<0.000) و دیاستول (p<0.009) تفاوت معنی دار وجود دارد و بین دو گروه در ضربان قلب (p<0.224) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. از طرفی آزمون t دو گروه همبسته نشان داد که در گروه ورزش ایروبیک، فشارخون سیستول (p<0.000) و دیاستول (p<0.003) و ضربان قلب (p<0.000) کاهش معنی داری داشت. اما در گروه کنترل تنها فشارخون دیاستول افزایش معنی داری داشت (p<0.003) نتیجه گیری: با توجه به این که ورزش ایروبیک می تواند باعث کاهش فشار خون در زنان دیابتی دارای پرفشارخونی شود و این که فشارخون می تواند باعث عوارض خطرناک تری در این بیماران شود، توصیه می شود که در کنار درمان دارویی، ورزش ایروبیک برای زنان دیابتی تجویز شود تا به کنترل فشارخون کمک کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه: دیابت با اختلالات متابولیکی زیادی از جمله تغییر در آدیپوکاین هایی مثل واسپین و کمرین همراه است. اثر تمرینات ورزشی هوازی بر این آدیپوکاین ها در زنان دیابتی نوع دو کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر دو نوع پروتکل تمرین هوازی بر واسپین، کمرین و نیم رخ لیپیدی در زنان دیابتی نوع 2 می باشد.مواد و روش ها: بررسی کنونی به روش نیمه تجربی انجام شد. بدین منظور 36 زن مبتلا به دیابت نوع 2 به صورت تصادفی به سه گروه 1، 2 و 3 تقسیم شدند. گروه 1 تمرینات هوازی روزانه 5 هفته ای (12 نفر)، گروه 2 تمرینات هوازی روز در میان 10 هفته ای (12 نفر) انجام داده و گروه 3 که گروه کنترل بود هیچ تمرینی انجام نمی دادند. تمرینات هوازی با شدت 70-60 درصد ضربان قلب بیشینه و 60-30 دقیقه در هر جلسه انجام شد. اندازه گیری ها و نمونه گیری خونی قبل، پس از 5 هفته و 10 هفته از اجرای پروتکل پژوهشی برای همه آزمودنی ها (سه گروه) انجام شد. برای تحلیل داده ها از روش آماری ANOVA با اندازه گیری مکرر و آنوای یک طرفه استفاده شد. سطح معناداری آزمون ها P£0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: تمرینات ورزشی روزانه 5 هفته ای اثر معنی داری بر وزن (P=0.5)، درصد چربی بدن (p=0.54)، (P=0.65) BMI و واسپین (P=0.59) نداشت. همچنین تمرینات ورزشی یک روز در میان 10 هفته ای نیز اثر معنی داری بر وزن (P=0.35)، درصد چربی بدن (P=0.30)، (P=0.27) BMI و واسپین ((P=0.67 نداشت. در حالی که باعث کاهش معنادار غلظت کمرین شد (p=0.001). تمرینات ورزشی روزانه 5 هفته ای اثر معنی داری بر هیچ یک از شاخص های اندازه گیری شده نداشت.نتیجه گیری: پنج هفته تمرین روزانه هوازی و 10 هفته تمرین روز در میان هوازی بر سطوح واسپین و نیم رخ لیپیدی بیماران زن دیابتی نوع دو تاثیری ندارد. به نظر می رسد این بیماران برای بهره برداری موثر از تمرینات هوازی باید این تمرینات را برای مدت زمان بیشتری انجام دهند.

زمینه و هدف: نوروپاتی محیطی، از شناخته شده ترین عوارض عروق کوچک در دیابت است که به دلیل اختلال در عملکرد حس عمقی سیستم حسی-پیکری منجر به کاهش تعادل، قدرت و استقامت عضلانی می گردد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تأثیر دو نوع برنامه تمرین ترکیبی (هوازی-مقاومتی) بر عملکرد جسمانی و ترکیب بدنی زنان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بود. روش کار: در این پژوهش نیمه تجربی، تعداد 33 زن مبتلا به نوروپاتی دیابتی به سه گروه (دو گروه تجربی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت 12 هفته، 3 جلسه در هفته تمرینات ترکیبی هوازی-مقاومتی را با حجم و شدت های مشخص اجرا کردند. برنامه تمرینی گروه 1: تمرین مقاومتی شامل 4 تا 5 حرکت با 2 تا 3 ست 12-10 تکراری و تمرین هوازی اینتروال شامل 70-55 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 30 تا 45 دقیقه؛ گروه 2: تمرینات مشابه گروه اول با این تفاوت که تمرین مقاومتی 8 تا 10 حرکت انجام شد و تمرین هوازی به مدت 15 تا 22 دقیقه بود. گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکردند. از تمامی آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله، آزمون های عملکرد جسمانی و ترکیب بدنی انجام و یک نمونه خون گرفته شد. داده ها با روش آماری آنووا با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی با سطح معنی داری 0/05≥ p تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که تعادل پس از 12 هفته تمرین در گروه تجربی دو در مقایسه با گروه تجربی یک و کنترل، بهبود معنی داری داشت (0/05>p). همچنین قدرت بیشینه، استقامت عضلانی اندام تحتانی و حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه های تجربی یک و دو نسبت به گروه کنترل، افزایش معنی داری یافت (0/05>p). اما در شاخص خونی (قندخون ناشتا، HbA1C، انسولین، مقاومت به انسولین)، شاخص توده بدنی، وزن، دور کمر و درصد چربی بدن بین گروه ها تفاوت معنی داری دیده نشد. نتیجه گیری: تمرینات ترکیبی (هوازی-مقاومتی) با دو حجم متفاوت می تواند موجب بهبود عملکرد جسمانی و ترکیب بدنی در بیماران نوروپاتی دیابتی گردد. اما تمرینات ترکیبی با غالب مقاومتی، تاثیر بیشتری را نشان می دهد. لذا به بیماران نوروپاتی دیابتی توصیه می گردد در صورت نداشتن محدودیت به منظور کنترل پیشرفت بیماری و بهبود شاخص های عملکردی از برنامه های ترکیبی با غالب مقاومتی استفاده نمایند.